توبیاس ولف
ترجمه:
مرضیه ستوده
شب
آزمون
فرانسیس آمده بود
دیدن برادرش، فرانک، به تسلا. فرانک دل شکسته و درعشق سرخورده بود. کیک میوه ای که
فرانسیس آورده بود نصفش را خورد و اشاره ای سرسری به ماجرا کرد و گذشت.
فرانک از سخنرانی
که آن روز شنیده بود سرمست بود و داشت از آن تجلیل می کرد. می گفت این بهترین و
ماندنی ترین موعظه ی دکتر ویولت بود. می خواست همه اش را برای فرانسیس تعریف کند
یعنی اجرا کند همانطور که وقتی بچه بودند اجرا می کرد، مثل تو فیلم ها.
«زود باش فرانکی زود باش»
«انقدی طول نمیکشه پنج دقیقه فوقش ده
دقیقه»
سه سال پیش هنگام رانندگی، فرانک با
ماشین رفت تو دیواره های پل بزرگراه. ماشین فرانسیس را سوار بود. ماشین که اوراق
شد. فرانک هم می شد بگویی مرد و دوباره زنده شد. و یک بار دیگر، در دوران ترک
اعتیاد، جان به سر، رو به مرگ رفت و برگشت.
حالا می خواست برای فرانسیس وعظ کند.
فرانسیس خوشحال به نظر می آمد و به ده دقیقه راضی بود.
هوا دم کرده و شب گرمی بود. اما مثل
همیشه فرانک پیراهن آستین بلند تنش بود تا خالکوبی هایش را بپوشاند. خال کوبی ها
مال دوره ی سربازی بود. یک روز صبح، چشم باز کرده بود و دیده بود که در قرارگاه
مانیل سرباز است. پیراهنش سفید و اطو کرده بود و کراواتی را که برای کلیسا رفتن
بسته بود هنوز به گردنش روی سیب آدم، خفت افتاده بود. آمد جلوی مبل، خودش را جمع و
جور و اماده کرد که نطق کند. حواسش به پای چپش بود همان زانویش که در تصادف خرد
وخمیر شد. پای راستش را که می گذاشت زمین، ظرف ها تو قفسه جیرینگی صدا می کرد.
جلوی مبل آهسته قدم می زد. اتاق یک وجب بیشتر نبود. دست هایش را گرفته بود پشتش و
سرش به آرامی خم شده بود روی سینه. انگار داشت دعا می خواند:
«دوستان.
عزیزان. ممکن است شما خودتان در روزنامه ها خوانده باشید. همین چندی پیش بود. مردی
از ایالت خودمان. یک پدر. پدری مثل خیلی از شما. شما والدین عزیز. اما پدری که در
موقعیت هولناکی قرار می گیرد. موقعیتی که باید خودش تصمیم بگیرد و انتخاب کند. نامش
مایک بولینگ است. مایک سوزن بان قطار است. یک زحمت کش راه آهن برای سال ها . از
زمانی که دبیرستان را تمام کرد در راه آهن است. همان طور که پدرش بود و پدر بزرگش.
مایک و خانم جنیس ده سال است که ازدواج کرده اند. آن ها آرزو داشتند خانه ای پر بچه
داشته باشند اما خداوند فقط یک فرزند به آن ها عطا کرد. یک بچه ی استثنایی. نامش را
بنجامین گذاشتند.آنها نام پدر جنیس را روی اولادشان
گذاشتند. جنیس طفلی بیش نبود که پدرش را از دست داد. جنیس هنوز خنده های پدرش را به
خاطر می آورد. وقتی یک وری می خندید و دهانش کج می شد بعد غش غش که می کرد سرش عقب
عقب می رفت. جنیس دلش می خواست بنی به پدرش برود و خلق و خوی آرام او را داشته
باشد. بنی استثنایی بود. انرژی فوق العاده داشت.هیچوقت آرام و قرار نداشت. اما عمده
ی استعدادش در مکانیکی بود و ور رقتن با ماشین آلات ریز و درشت. اگر او را تنها می
گذاشتی تا سرت را برمی گرداندی دل و روده ی ساعت را در آورده بود. آن وقت کلاس دوم
بود که ساعت را دقیق و میزان سرجایش سوار می کرد حالا جارو برقی و تلویزیون و ماشین
چمن زنی به کنار.»
معلوم بود که این لحن، لحن حرف زدن
فرانک نبود. فرانک ساده حرف می زد، نه خیلی رسمی نه خودمانی. صداش را که می انداخت
سرش و به ماجرا تعریف کردن که می افتاد، برای بگومگو کردن بود و یا توهین و تحقیر.
فرانسیس تنها کسی بود که زیر و بم این لحن، این صدا را خوب می شناخت. می دانست
فرانک می خواهد داستانی تعریف کند که نفسش را بگیرد. می دانست اتفاق وحشتناکی در
داستان می افتد که از شنیدنش پشیمان خواهد شد. فرانسیس همه ی این ها را می دانست.
اما می گذاشت تا فرانک داستانش را بگوید. فرانک برادر کوچکش بود. فرانسیس از هیچ
چیز و هیچ کار برایش روی گردان نبود.
وقتی فرانک بچه بود، کوچولو بود وهنوز
راه نیافتاده بود، پدرشان فرانک بزرگ، ویرش گرفته بود که به پسرش معنی کلمه ی «نه»
را تعلیم دهد. سر میز شام ساعت مچی اش را باز می کرد می
گرفت جلوی چشم های فرانک تکان
تکان می داد. تا فرانک دست می کرد ساعت را بگیرد، پدر دستش را سریع عقب می کشید و
می گفت «نه» و دوباره ساعت را تکان تکان می داد. فرانک با سماجت تقلا می کرد تا
ساعت را بگیرد، به زوزه کشیدن که می افتاد، پدر کشیده می زد. این کار هر شب اش بود.
اما فرانک درس پدر را بلد نمی شد. هر بار که ساعت جلو چشم هاش تاب می خورد آن را
قاپ می زد. فرانسیس، نگاه مادرش می کرد و مثل او جیک نمی زد. آن موقع هشت سالش بود.
گرچه از پدرش می ترسید اما دوستی و توجه پدر را هم می
خواست و از خیره سری و لجبازی
فرانک حرص می خورد که هرشب باعث و بانی این دل غشه بود. پس چرا فرانک یاد نمی گرفت؟
چرا یاد نمی گرفت تا دیگر پدرشان اینطور هر شب هرشب کشیده نزند با آن دست های گنده
اش. یک شب، فرانسیس هیچوقت یادش نمی رود، شب کریسمس بود هنوز آن کلاه های مسخره ی
منگوله دارسرشان بود که پدر دستش را شلال کرد و خواباند روی صورت برادر کوچولوش. آن
شب بعد از کشیده هیچ صدایی نیامد. همه چیز ایستاد. زمان تبدیل شد به هوا تا فرانک
هوا را بکشد تو ریه هاش و روی صندلی در جا پرپر بزند و آن پرپر را زوزه ای کشدار
بکشد تا نفسش بیاید بالا. پدرخودش ترسیده بود. سرش را پایین انداخته بود و از اتاق
رفته بود بیرون. وقتی که فرانک پرپر زد و ریسه رفت، مادر مثل همیشه چشم هاش بسته
بود. سال ها بعد فرانسیس با خودش فکر می کرد، می شد زندگی آن ها آن قدرها هم زهرمار
نباشد. شاید اگر پدرشان می فهمید که چه می کند یا جلوش گرفته می شد، زندگی شان
طوردیگر می بود. مثلا چه می شد اگر مادرشان از روی صندلی جست می زد می رفت بالا سر
پدر می ایستاد و محکم می گفت «بس کن» یا چه می شد اگر حداقل چشم تو چشم اش می
انداخت، همچین که خجالت بکشد مردک با آن دست های گنده اش. اما چشم های مادر همیشه
بسته بود. بسته
می ماند تا زوزه های فرانک به اوج می
رسید و پدر از اتاق بیرون می رفت. بعدها فرانسیس فهمید که مادرش توان اعتراض نداشت.
مادر وضع قلبش خراب بود. سه سال بعد بود که مادر، یک شیشه آمونیاک سرکشید، نشست کف
اتاق گفت آه و بعد مرد.
فرانسیس تو روی پدرش ایستاد. برای
اعتراض و بی اعتنایی به دستورهای او، غذا را وقتی می برد تو اتاق فرانک که پدر آن
حول وحوش نبود. به فرانک می گفت من هوایت را دارم. یادش می داد از خودش دفاع کند.
پدرشان به این نتیجه رسیده بود که پسرش احتیاج به گوشمالی دارد و باید او را از پای
درآورد. فرانک اما شکست نمی خورد هر چه پدر می گفت «نه» و او را منع می کرد فرانک
باز کار خودش را می کرد. فرانسیس هم کمکش می کرد. هروقت به مخمصه می
افتاد به دادش می رسید و در پناه
اش می گرفت. همان وقت ها بود که پدر با نارضایتی و خشم، سکوت کرد سکوتی به سنگینی
دست هایش. یک شب که با کمربند افتاده بود به جان فرانک، فرانسیس می پرد تو هوا،
کمربند را قاپ می زند. پدر فرانسیس را پرت می کند. فرانک با کله شیرجه می رود توشکم
پدر. پدر تا می شود و دولا می ماند، فرانسیس می پرد روی پشتش، سوارش می شود. بعد
هر سه کف اتاق لت و پار می شوند. وقتی آشوب خوابید، فرانسیس کف اتاق افتاده بود.
گوشه ی لبش پاره بود و تو گوش هاش صدای خودش زنگ می زد که مثل یک زن دیوانه می
خندید.
پدر سر هر چیز و ناچیز به پسرش می
گفت«نه. نه. نه.» و فرانسیس از جان و دل، برای همه چی به داداش کوچولوش می گفت «خب
باشه». فرانک به روشنی دریافته بود که فرانسیس نمی تواند به او «نه» بگوید. و خوب
فهمیده بود که می شود سوء استفاده کرد و تا چندی قبل از تصادف، بی شرمانه دیگر شورش
را درآورده بود. دم به دم می رفت محل کار فرانسیس، مخٌل کارش می شد. می رفت خانه ی
فرانسیس سرشان خراب می شد. شوهرش صداش درآمده بود. کارشان به طلاق کشیده بود و تا
امروز روز، شوهر فرانسیس او را نمی بخشد و معتقد است آنچه به سرشان آمده تقصیر
فرانسیس هم هست. اما شوهر فرانسیس این چیزها را نمی فهمد. شوهر فرانسیس هرگز در
عمرش پرتاب نشده وسط اتاق، هیچوقت کتک نخورده یا با کله نرفته توی در. هیچ کس
هیچوقت آنطور که پدر فرانک باهاش حرف می زد با او حرف نزده است. او نمی داند عاجز و
درمانده بودن یعنی چه، تنهای تنها ماندن یعنی چه.
سزاوار نیست که آدم تنهای تنها بماند.
در این دنیای به این بزرگی، هر آدمی باید کسی را داشته باشد که اعتقادی عمیق به در
کنار هم بودن داشته باشد حالا به هر قیمتی که بود، باشد.
« آن شب، شب آزمون... رئیس مایک تلفن می زند و از او می خواهد به
جای یکی از کارگرها برود و پست را در ایستگاه پل متحرک، تحویل بگیرد. دوشنبه شبی
بود. یکی از شب های سرد ماه ژانویه. زمهریر. وقتی که رئیس تلفن می زند، جنیس منزل
نبوده و رفته بوده به انجمن شهر. بنابراین مایک مجبور می شود بنجامین را با خودش
ببرد سر کار. این کار غیرقانونی بود و شدیدا بر آن تاکید می شد. اما مایک قبلا هم
وقت اضافه کاری بنی را با خودش برده بود. کسی هم متوجه نشده بود. بنی هم همیشه
رفتاری معقول داشت و این فرصت خوبی بود برای پدر و پسر که بیشتر رفیق شوند. با هم
حرف ها بزنند. سربه سر هم بگذارند. سوسیس سرخ کنند بخورند. بعد هم مایک کیسه خواب
پسرش را پهن کند و او را بخواباند.
آن شب، شب زمهریر، بخاری دیواری درست کار نمی کرد. پدر و پسر با
دستکش و کلاه کنار یکدیگر نشسته بودند. مایک شیرکاکائوی داغ درست می کند بعد رامی
بازی می کنند گرچه با دستکش سخت بود اما مهم نبود. آن ها به برد و باخت فکر نمی
کردند. همین که با هم بودند در آن شب زمهریر دوتایی شان با هم. چی بهتر از این در
دنیا، پدر و پسر در کنار یکدیگر. بعد مایک باید می رفت قسمت موتورخانه و پل را برای
عبور چند قایق حرکت می داد. یکی از قایق ها کشیده شده بود به کناره ی رودخانه و
تقریبا داشت به گل می نشست. راهنمای قایق سعی می کرد هر طور که شده موتور قایق را
بیرون بکشد و در این زمان قایق های بعدی هم می رسیدند و این کشمکش از برنامه ی
معمول بیشتر طول کشید و مایک داشت حساب می کرد که وقت کم می آورد و باید عجله کند
تا پل را برای عبور قطارسریع السیر پورت لند پایین بیاورد. در این حساب و کتاب بود
که ناگهان متوچه شد بنی نیست. نیست که نیست.»
فرانک کنار پنجره ایستاد، به بیرون نگاه
می کرد. نگاهش خالی بود. دراین فکر بود که ادامه دهد یا نه. از کنار پنجره رد شد،
گیج و ویج نگاه کرد، مکث کرد و بعد ادامه داد. فرانسیس می دانست که این هم قسمتی از
اجرای موعظه است.
« مایک بنی را صدا می زند. هیچ جوابی نمی آید. دوبار صدایش می زند.
و بعد دیگر صدایش در نمی آید. شما باید موقعیت مایک را درک کنید. در آن وقت فشرده،
او می باید پل را برای عبور قطار پایین آورد و حالا نمی داند بنی کجاست. اما به
خوبی می تواند حدس بزند. بنی آن پایین جایی که نباید باشد هست، موتورخانه. بنی حتما
در موتورخانه است. جایی که مایک و همکارانش به آن می گویند؛ آسیاب. دستگاهی عظیم.
اهرم هایی غول آسا، چرخ دنده ها، میله ها، قرقره ها مدام در هم می چرخند. شما
خودتان تصور کنید چه نیرویی لازم است تا یک پل را حرکت دهد. برای دسترسی به مرکز
موتورخانه، باید با احتیاط کامل و حالتی مثل سینه خیز به آن نزدیک شد. باید دقیقا
بدانی پایت را کجا می گذاری دستت را کجا. باید لباس کار به تن داشته باشی و کاملا
بدانی داری چه می کنی و همه ی این ها را هم که بدانی، هیچ کارگری نباید وقتی پل در
حرکت است آن پایین باشد. هیچ وقت. احتمال گیر کردن به چرخ دنده ها همان و کشیده شدن
در میان آسیاب، همان. مایک صد بار به بنی گوشزد کرده بود که به آسیاب نزدیک نشود.
با همین شرط بود که مایک، بنی را همراه خودش می برد. اما مایک اشتباه بزرگی کرده
بود روزی وقتی موتور را تعمیر می کردند مایک بنی را با خودش می برد به تماشا . بنی
از دیدن آن همه چرخ دنده و اهرم و میله خشکش زده بود و با تحسین به قرقره ها و جرخ
ها نگاه می کرد که چطور در هم می رفتند. مایک همانجا فهمید که بنی با همه ی وجود
مثل آهن ربا به سمت آسیاب کشیده می شود. از آن روز به بعد مایک همیشه یک چشمش به
بنی بود. تا آن شب، شبی که گیج و پریشان شده بود و حالا بنجامین اش آن پایین است.»
فرانسیس گفت«من دیگه نمی خوام این
داستان رو بشنفم» فرانک اصلا به روی خودش نیاورد که فرانسیس چی گفت. فرانسیس باز
آمد چیزی بگوید نگفت. رویی ترش کرد و گذاشت فرانک قصه اش را بگوید.
«برای رفتن به موتورخانه، مایک باید از گذرگاهی باریک عبور می کرد
که در پشت ایستگاه قرار داشت و بعد منتظر آسانسور می شد تا او را پایین ببرد و یا
از نربان پایین رود. اما وقت نبود. مایک فقط باید پل را پایین بیاورد، در غیر این
صورت قطار و مسافرانش در رودخانه واژگون می شوند. این موقعیتی است که مایک در آن
قرار می گیرد. باید انتخاب کند. پسرش بنجامین را یا مسافران قطار را. و حالا بیایید
با هم نگاهی به مسافران قطار بیندازیم. مایک هیچکدام از آن ها را شخصا نمی شناسد
اما بقدر کافی در میان مردم زندگی کرده است که آن ها را بشناسد. آن ها مردمی هستند
مثل همه ی ما. در میان ما مردمی هستند که به خداوند باور دارند و به همنوع خود عشق
می ورزند و در روشنایی می زیند. و دیگرانی که ایمان ندارند. در این قطار مردانی
هستند که با حیله گری و تقلب، عایدی یک بیوه زن را بالا می کشند. در این قطار مردی
است که کارگرهای کارخانه اش کشته یا ناقص می شوند و عین خیالش نیست. در این قطار،
دزدها، دروغ گوها، مردم آزارها، نزول خوارها و سالوس ها فراوانند. مردی که زن خودش
بس اش نیست و آرام و قرار نمیگیرد تا همه ی زن ها را که روی کره ی زمین راه می
روند، تصاحب کند. در آن قطار کسی است که شهادت دروغ داده است. زنی است که شوهر و
بچه هایش را گذاشته رفته دنبال عیش خودش. و کسی که از راه قاچاق مواد مخدر امرار
معاش می کند. کسانی که دستشان کج است. از دوستش دزدی می کند. از کسی که به او کار
داده دزدی می کند. از خانواده اش، بله حتی از خانواده ی خودش دزدی می کند. ویران
کننده های خانه و خانواده. بله همه ی این ها در قطار هستند. بیدار و گرسنه مثل گرگ
های هار. و دیگرانی که در خواب هستند. خواب ناز. با چشم های باز همه ی عمر در خواب
راه می روند. این ها از بدکاران نیستند اما جلودار بدی هم نیستند. مثل سربازی که
خودش را به مردن می زند تا در جنگ شرکت نکند. نه برای وطنش می جنگد نه برای فرزندان
و خانواده اش.
خب حالا مایک باید انتخاب کند. باید پسرش را بدهد بالای چنین
مردمی. بنجامین معصومش را. مایک اگر دست خودش می بود، نمی توانست. اما مایک می
داند آنچه را که همه ی ما می دانیم. ما تنها نیستیم. حتی اگر سعی کنیم که فراموشش
کنیم باز هم تنها نیستیم. نبوده ایم. ما در حضور خداوند قرار داریم . چه در روشنایی
چه در تاریکی. حتی اگر ما چهره از او بپوشانیم، او ما را تنها نمی گذارد. هرگز. حتی
اگر همه ی پنجره ها را ببندیم و درها را قفل کنیم، یزدان پاک همیشه آنجاست. حتی اگر
قلب های ما سنگ شود، خداوند مهربان باز در قلب های ما خانه می کند . او همیشه با
شماست. چنانچه با من است، با مایک است، با آن نزول خوار است، با آن زنی است که چشمش
دنبال شوهر این و آن است. و با مردی که بیچاره و زبون است برای یک پیمانه بیشتر.
آفریدگار همه ی نیازهای آن ها را می داند، بهتر از خودشان. او می
داند آنچه که آن ها در واقع نیاز دارند، خود اوست. گرچه آن ها از صدای او در
درونشان می گریزند اما صدای او هرگز خاموش نمی شود. خداوند آنجاست، حی و حاضر. و در
این لحظات است که مایک می داند تنها نیست. مایک در حضور خداوند قرار دارد.
صدایش را می شنود و می داند که باید چه کند. این اتفاق قبل ها هم رخ داده است. پدر
همه ی ابنای بشر که خداوند به او گفت باید پسرش را قربانی کند. عزیزش را، برای نجات
دیگران.
«نه...» فرانسیس گفت نه. فرانک لحظه ای
درنگ کرد و بعد زل زد به فرانسیس، انگار یادش نمی آمد فرانسیس کیه که آن جا نشسته.
فرانسیس گفت «بسه دیگه. این خدا و
خداشناسی امروز تا بقیه ی سال کافیه»
«ولی بقیه اش هنوز مانده»
«می دونم می دونم چی می خواد بشه. اون
مردک پسرش رو می کشه هان؟ فرانک باید بهت بگم این داستان، یه داستان نکبتیه. ما از
این داستان چی می فهمیم هان؟ ما باید بچه ی خودمون رو بکشیم برای...»
«چیزهای دیگری هم هست. ماورای آن است»
«خب باشه. مثلا یه قطار با مسافراش،
حالا بگیریم ده تا قطار با هزاران مسافر. ما باید این کار رو بکنیم چون پدر ابنای
بشر کرده؟ منظور همینه؟ مردم راجع به این مزخرفات چی میگن. فرانک این داستان
هولناکه»
«حقیقت دارد»
«حقیقت. بس کن فرانکی. تو از اون کله
خرهاش نیستی»
«دکتر ویولت خودش یکی از مسافران آن
قطار را می شناسد»
«می دونم. شرط می بندم می دونم بعدش چی
میشه»
فرانسیس چشم هایش را هم گذاشت و هم زمان
که چشم هایش را باز کرد گفت یک معتاد.
«اون مسافر، حتما یه معتاد آس و پاس
بوده و بعد از آن حادثه به راه راست هدایت شده و حالا هم به یاری کودکان خیابانی در
برزیل شتافته تا به همه نشان دهد که قربانی کردن آن مرتیکه بیهوده نبوده. همینطوره
فرانکی؟ »
«اشتباه می کنی فرانسیس. تو نکته را
درنیافتی. بگذار تمامش کنم»
«نه فرانک این داستان وحشتناکه. مردم
اینطور نیستن اینطور زندگی نمی کنن مطمئنم نمی کنن»
«تو در این موقعیت قرار نگرفته ای. از
تو خواسته نشده. آفریدگار عملی را که از انجام دادنش عاجز باشیم، از ما نخواهد
خواست»
«به درک آنچه آفریدگار بخواهد یا
نخواهد. اصلا اینجور حرف زدن رو از کجا یاد گرفتی؟ چرا با صدای خودت مثل آدم حرف
نمی زنی؟»
«من باید تغییر می کردم. باید طرز فکرم
را در باره ی خیلی چیزها عوض می کردم. شاید برای همین است که می گویی»
« آره؟ اما تو حتی وقتی کله ات گرمه از
حالات خیلی بهتری»
فرانک خواست چیزی بگوید نگفت. خودش را
کنار کشید و تکیه داد به پشتی. پشتی مال مستاجر قبلی بود، جلقابه و چرکمرد.
فرانسیس گفت « اگر خداوند عالم هم یک
تفنگ بگذارد روی شقیقه ی من، من این کار رو نمی کنم. صد سال سیاه نمی کنم. تو هم
نمی کنی. راستش را بگو داداشی اگر من اون پایین بودم، من رو اون پایین آسیاب می
کردی هان؟ دکمه را فشار می دادی تا از فرانسیس گوشت چرخ کرده درست بشه آره فرانکی؟»
«انتخابی برای من وجود ندارد»
«آره؟ ولی بگو بگو که این کار رو می
کردی»
«من نمی کردم. منی وجود ندارد. و
پروردگار تفنگ بالا سرما نگه نمی دارد»
«آره؟ واقعا؟ راستی جهنم چی؟ راجع به
جهنم، جهنم دره چی فکر می کنی؟»
«فرانسیس مرا در بوته ی آزمایش قرار نده
تو در آن جایگاه قرار نداری»
«من این پایین ام فرانکی، تو آسیاب.
میون چرخ دنده ها گیر کرده ام و اون طرف قطاری ست که مادر ترزا در آن است با پانصد
مسافر گناه کارهوهو چی چی هوهو چی چی... کی؟ فرانکی کی؟ کی قراره آسیاب بشه؟»
فرانسیس خواست بزند زیر خنده، نزد.
اوقاتش تلخ شده بود. سیخکی نشسته بود و دسته های صندلی را محکم فشار می داد. فرانک
تو فکر بود، درونش غوغا بود نزدیک بود بترکد.
فرانسیس حالتی به خودش گرفت تا فرانک را
آرام کند. فرانسیس می دانست که پاسخ فرانک چه خواهد بود. می دانست که فرانک نمی
تواند راحت بگوید «خواهرم. خواهر من» باید حتما برای خودش آن قدر صغرا کبرا بچیند و
نیکوکاری ابداع کند تا بتواند خواهرش را انتخاب کند. شاید هم نتواند. شاید مثل
نوآموزان انجیل مقدس رفتار کند. خب باشد فرانسیس آماده است بجنگند. بخصوص برای
برادرش فرانکی. برادری که یک عمر برایش جنگیده و با همسایه های اراذل، معلم های سخت
گیر، صاحب خانه های قلدر و کوسه های نزول خوار در افتاده است. از همان وقت که دختر
بچه بود و سرزانوهاش کبره می بست، با پدرش یکه بدو می کرد و زیر بار زور نمی رفت. و
اگرهمچنان زور بیشتر شود، به پدر ابنای بشر هم اعتراض خواهد کرد، به آن تحکٌم بی
معنی.
مثل گذشته ها، که دوتایی شان طبقه ی
بالا تو اتاق فرانسیس تنگ هم نشسته بودند. منتظر بودند تا پدر عروتیزش تمام شود.
غرولندش را بکند، درها را به هم بکوبد و همه ی خانه را از دود سیگار پر کند.
فرانسیس همه را دقیقا یادش است. بوی سیگار که نزدیک و نزدیک تر می شد، پاهاش رعشه
می گرفت. رگ های گردنش ورم می کرد. هنوز بوی سیگار تو مشامش است و صدای پای پدر تو
پله ها تو گوشش هست. فرانک کنارش نفس نفس می زد. تا آن جا که می توانست خودش را به
او می چسباند و آهسته آهسته فرانسیس فرانسیس می گفت. صدای شکسته ی فرانک هنوز تو
گوشش است و صدای خودش که با شعفی دست نیافتنی هر آن چه سبعیت بود پس می زد.
« عیبی نداره فرانکی. من هستم. من این
جا هستم. کنار تو.»
