samedi, 09 avril 2016
سهیل زمانی
خون ريزی در بيوه خانه
دراز كشيده بر تخت، سيگار بر لب، از پشت اين
پنجره چه چيز را بايد نگاه كنم؟ كدام صدا را
بايد بشنوم؟
مادرم مي گفت: بايد بستري شوي.
آن شب كه سر سفره با پدر و مادرم شام مي
خورديم. خواهرم با گل هاي زرد و سفيد در بغل
به خانه آمد. ميان چهارچوب در ايستاد و نفس
نفس زنان داد زد: ژنرال، ژنرال ازم خواستگاري
كرد.
پدر چاقو را از كنار هندوانه برداشت. پرت كرد
و خون از كتف خواهرم تا قوس كمرش پايين آمد.
اسلحه اش را از زیر پتوها بیرون آورد. عموهايم
را به خانه دعوت کرد و در ميان نقشه هــايي كه
بــــراي ژنــرال ها مي ريختند به خدا و
پيامبرش هم قسم شدند آن ها را بكشند.
همه ي ما را در يك شب كشتند و ما يك شبه صاحب
قبرستان خانوادگي شديم. پدر و عموهايم را كنار
ساحل با جرثقيل نارنجي و بزرگي دار زدند.
عموهايم التماس مي كردند
و وقتي جرثقيل داشت بالا مي بردشان، خيس عرق
شدند و تشنج كردند. پدرم انگار از همان موقع
كه طناب را دور گردنش انداختند مرده بود. آرام
بالا رفت و بدون آن كه نرمه بادي بيايد جسدش
در هوا تكان خورد. انگار داشت با ما خداحافظي
مي كرد كه لكه هاي قهوه اي از پاچه هاي شلوارش
همراه با يكي از كفش هايش به زمين افتادند.
مادرم جيغ كشان چادر سياهش را روي سرم انداخت
تا نگاه نكنم.
وقتي بچه بودم، ژنرال ها پدرم را با قاچاق چي
هاي ترياك اشتباه گرفتند و زانوي چپ پدرم را
روي عرشه ي كشتي با گلوله سوراخ كردند.
مادرم مي گفت: قاچاق كار
عموهايم بود.
به چهل روز نكشيده، يكي
از ژنرال ها با خواهرم ازدواج كرد. من و مادرم
با لباس سياه به عروسي آنها رفتيم. چهره ي
خواهرم بالاي سينه ريزهاي طلا و لباس چين چين
نقره دوزي اش چه قدر بي حركت بود و ناخن هاي
كشيده اش چه قـــدر مي درخشيدند. چه قدر خوب
بود آن روزها كه خواهرم مرا به جاي عروسك
بزرگي كه نداشت بغل مي
كرد و من انگشت هايم را در موهاي سياه و صافش
فرو مي كردم.
يك بار به او گفتم، آبجي، بــاهام عروسي مي
كني و او به پـــدر گفت و كشيده ي محكمي خوردم
و فهميدم همه ي اين حرف ها را بايد پنهان كنم.
مادرم مي گفت: به خاطر دستگيري قاچاق چي ها،
خوش تيپ بودن و لات و الوات
بازي هايش به او ژنرال مي گويند. وگرنه ژنرال
نيست، و آخر حرف هايش مي گفت: يه سرباز عوضي و
كثافته.
با سينه ي جلو آمده و شانه هاي پهن و اخمي كه
بالاي چشمهايي كه مغرورانه به هيچ كس نگـــاه
نمي كرد، دست عروس را گرفته بود و روبه روي
نوازنده هاي عروسي كه تا خرخره ترياك كشيده
بودند، شانه هايش را مي لرزاند. زن ژنرال
انگار كه بخواهد بت سنگي و زنده اي را
نيــــايش كند، دورش مي چرخيد و ژنرال سكه هاي
نقره ازجيب درمي آورد و توي هوا مي ريخت. تمام
آن شب آستين مادرم را گرفته بودم و انگار
چاقويي در گلويم گير كرده بود.
عموهايم ژنرال را به شنا دعوت كردند. پاهايش
را بستند و هر كدام يك گلوله توي
سينه اش خالي كردند و پدرم چاقو را در
چشمهاي سرخ وآبيش فرو كرد و كشان كشان او را
توي دريا انداخت.
مادرم مي گفت : بايد بستري بشي، تو خون ديده
اي.
آن جا روپوش سفيدها اطرافم حلقه زدند. با
لبخند بر شانه هايم زدند و برايم شانه شانه قرص تجويز كردند.
بايــــد مي دانستم اين روپوش سفيدها با ژنرال
ها سر و سري دارند. اين ها حرفهام را به آن ها
گفتند يا ميكروفني در دندانهام كار گذاشتند تا
صداي حرف زدنم را بشنوند.
شب ها به اسكله مي رود و كنار لانه ي مار ماهي
ها مي خوابد.. حتماً مارها دور گردن و ران
هايش مي پيچند و او مي
خندد و غلت مي زند. شايد منتظر است
مار ماهي ها شوهرش را به
ساحل بياورند.
روپوش سفيدها به مادرم گفته اند: نوار مغزي اش
با بقیه فرقی نمي كند.
آرزو مي كنم با لباس نظامي در دريا بميرم تا
جسدم را به جاي ژنرال جا بزنم و بعد از پيدا
شدنم، زن ژنرال با انگشت هاي استخواني و
مهربان مرا در آغوش بگيرد و گريه كند.
پيشاني ام را از سطح چوبي نيمكت بلند كردم. دو
دايره ي اشك بر كاشي هاي زير پايم مانده بود.
كتاب ها را زير بغل زدم و دوان دوان از كلاس
بيرون رفتم. تنها فهميدم معلم دارد فحش مي دهد
و بچه ها سرهايشان را از پنجره هاي كلاس بيرون
آورده اند و برايم هو مي كشند. از روي ديوار
مدرسه بيرون پريدم و دوان دوان كوچه ها و
خيابان ها را به سمت اسكله طي كردم. نرسيده به
آن جاي ساحل كه تاريك بود لباس هايم را يكي
يكي كندم. كتاب هاي مدرسه را بر شن ها پرت
كردم و در موج بلندي كه به طرفم مي آمد شيرجه
زدم.
جريان آب مرا بالا برد و پايين كشيد. خواستم
نفس بكشم. چند قلپ آب خوردم. فهميدم بدنم دارد
گرمايش را از دست مي دهد. به خودم كه آمدم ظهر
بود. انگار همان موج بلندي كه در آن شيرجه زده
بودم مرا به ساحل برگردانده بود. شقيقه هايم
تير مي كشيد. سرم را كه بلند كردم آن زن را
ديدم. با چشمهاي درشت و گودش كه آبي مايل به
سياه رنگي اطرافش را حلقه كرده بود، نگاهم
نكرد. خواست با من بازي كند يا خواست فرار
كند. سايه ي دراز پدر و عموهايم را روي موج ها
ديدم و يادم آمد زير آب، ناله هاي ژنرال را
شنيده ام.
دسته اي پرنده بال كوبان از بالاي سرمان رد
شدند.
در زير آفتاب به دنبالش
رفتم. در زير آفتابي كه سفيد بود و عمود بود و
جلز و ولز تابيدنش را بر جمجه ام مي شنيدم. مي
رفت، انگار مي خواست دور دريا چرخ بزند و
عبادتش كند. بر ماسه ها با دستهايي كه هيچ
دسته گلي در آن نبود قدم مي زد و از او هيچ
ردپايي بر شن ها نبود.
گفتم، نكند ديوانه شده ام خدايا، اما آفتاب كه
پايين تر رفت و مايل شد با حيرت تماشايش كردم
كه هيچ سايه اي از بدنش بر شن ها نيفتاده.
با خودم گفتم: او كه آن قدر سبك قدم مي زند
اگر سنجاقك يا مگسي به لباس يا موهايش گير كند
آن تن سبك را شبيه بخار سياهي به هوا خواهد
برد.
باز گفتم: نكند، سنجاقك يا مگسي خدايا.
مادرم مي گفت: انتظار قيافه ي زن را عوض مي
كند. لاغرش مي كند و ديدم زن ژنرال چه قدر
تكيده و لاغر شده و بر ساحل مي رفت. آن قدر
رفت و تا خواستم صدايش بزنم صداي ناله ي ژنرال
آمد و لب هام به هم چسبيده بود..
شب شده بود . بر ماسه ها نشست. باد، لباس سياه
و گشادش را چپ و راست مي
كرد و او را در هيئت
درختي سياه و عزادار بر لب ساحل كه باد تكانش مي داد، درآورد.
به پارگي شانه اش نگاه كرديم. انگشت ها را به
طرف گردنش برد . دكمه هاي پيراهنش را يكي يكي
از بالا به پايين باز كرد. ديگر نتوانستم
نگاهش نكنم.
مادرم مي گفت: انتظار قيافه ي زن را عوض مي
كند.
من خودم ديدم وقتي پدر و عموهايم نبودند شب ها
به تنش خنج مي كشيد و خواهرم گل هاي سفيد و
زردش را در بغل مچاله مي كرد و سرش را به لبه
ي تخت مي كوبيد.
جلوتر رفتم و سلام دادم. جواب نداد. جواب نمي
داد. روبه رويش نشستم. چند لحظــه، مــات به
كتف زخمــي و سينه هاش نگاه كردم و حيران،
وحشت زده و مطمئن دو چشم درشت و نيلي رنگ نوك
پستانهاش ديدم كه خيس بودند و پــــلك
مي زدند و به دريا، به
دور دست موج ها خيره بودند.
دوباره سلام دادم. به يك حركت بلند شد. چشم
غره رفت و متوجه شدم به چيزي كه نبايد نگاه مي
كردم نگاه كرده ام.
به يك حركت ديگر دستش را به سمت دريا اشاره
داد و گفت: برو
بلند شدم و از ترس، طوري كه سعي كردم خودم را
در لباس هام پنهان كنم از آن
جا دور شدم. باز در دريا شيرجه زدم.
كسي شانه ام را تكان مي دهد وداد مي زند: قرص
هات را بخور.
اما صداي ناله ي ژنرال مي
آيد.
عموهايم طناب هاي سياه را
بالاي سرمي چرخانند.
چاقو، آرام آرام در هوا چرخ مي خورد. دارد به
كتف زن ژنرال نزديك مي شود. سايه ي دراز
پدرم با چاقويي در دست، به من نزديك مي شود.
www.soheilzamani.blogfa.com
