برگشته ام به خانه . از راهرو رد شده ام . حالا اطراف ام را نگاه مي كنم . اين جا مزرعه و خانه ي
قديمي پدرم ست .آن وسط گودالي آب ست . راهي را كه به انباري بالاخانه منتهي مي شود ، وسايل بي
مصرف و كهنه يي ، اين ور و آن ور ، مسدود كرده اند . كنار نرده ها گربه يي كمين كرده ست. باد ،
پارچه ي كهنه يي را كه موقع بازي دور ميله ييچيده اند ، تكان مي دهد . از راه رسيده ام . كسي به
پيشوازم مي آيد ؟ آن سوي در آشپزخانه چه كسي انتــظار مرا مي كشد ؟ دود ، از لوله ي بخاري به
هوا مي رود ، سرگرم دم كردن قهوه ي شبانه اند .
اين محيط را مي شناسي؟ حس مي كني در خانه ي خودت هستي ؟ نمي دانم ، شك دارم ، اين خانه ي پدري
من ست ، ولي هر تكه از اشياي سرد و غريب ، كنار تكه هاي ديگر ست ، انگار هركدام سرگرم كار خود
هســتند ، كاري كه بخشي از آن را فراموش كرده ام ، و بخشي ديگر را هيچ گاه نفهمـيده ام . من چه
كاري مي توانـم براي شان انجام دهم ؟ در نظرشان چه چه كسي هستم ؟ هر چند پسرِ پدر ، پسرِ اين
كشاورز پير باشم ؟ جرات ندارم درِ آشپزخانه را بزنم . از دور به دقت گوش مي دهم ، دورتر
ايستاده ام و به دقت گوش مي كنم ، آن قدر نه كه بتوانند غافلگـيرم كنند ، و چون از دور گوش مي
كنم فقط صداي خاموش تيك تاك يك ساعت را مي شنوم ، يا حس مي كنم كه مي شنوم ، تيك تاكـي از دوره
ي كودكي . جدا ازين ها هرچه در آشپز خانه اتفاق مي افتد ، راز آن هايي ست كه نشســته اند آن جا
، رازي كه از من مخفي اش مي كنند . هر چه بيش تر در مقابل اش سست شوي ، غريب تر مي شوي . اگر درين
لحظه يكنفر در را باز مي كرد و سؤالي از من مي پرسيد ، چه اتفاقي مي افتاد ؟ درين صورت من هم
مثــل كسي نبودم كه قصد مخفي كردن رازش را دارد ؟
برگرفته از وبلاگ شمال از شمال غربي
